معرفی پاراگلایدینگ... پاراگلایدر سواری...

آشنایی با ورزش پاراگلایدر (پاراگلایدینگ)

«پرش باچتربال»یا «چترپری» یا «پرش باپاراگلایدر» نام یک ورزش تفریحی و رقابتی است ، که رویای دیرینه بشر را تحقق بخشیده است. بطوریکه خلبان به آرامی از سطح شیب دار کوه به سمت پایین می دود و با حالتی به شکل سر خوردن در آسمان از کوه جدا می شود و خلبان برای شروع پرواز احتیاجی به انجام سقوط آزاد و یا پرش از صخره ندارد. نشست و برخاست با چتربال به نرمی و آرامی برابر با توان بدنی خلبان برای دویدن است و نکته اینکه هنگام پرواز به هیچ وجه حالت ترس از افتادن به انسان دست نخواهد داد و ابه هیچ عنوان قابل مقایسه با بالا رفتن از کوه و یا وحشت نگاه کردن از بالای یک ساختمان بلند نیست.

تاریخچه پاراگلایدر:

نخستین قدم ها در جهت شکل گیری پاراگلایدر در دهه ۱۹۶۰ میلادی توسط ناسا انجام شد. در آن دوره برای کاهش آسیب سفینه های فضایی به هنگام فرود از چتر استفاده می شد این روش تا قبل از اختراع شاتل ها رواج داشت اما در خلال این مطالعات فعالیت های مثبتی در جهت پیشرفت چترهای اتوماتیک و سقوط آزاد انجام گرفت. تا سال ۱۹۸۵ میلادی وسیله ای بنام پاراگلایدر وجود نداشت تا اینکه در حدود سال ۱۹۸۶ میلادی کوهنوردان سوئیسی برای پایین آمدن از کوه از این وسیله استفاده کردند. البته وسیله ای که آنها از آن استفاده می کردند بیشتر به چتر سقوط آزاد شبیه بود و به مرور زمان به شکل امروزی تغییر شکل داد. پایین آمدن از کوه با پاراگلایدر انگیزه ای شد برای پیشرفت این ورزش بطوری که امروزه به ورزشی مستقل در نقاط مختلف جهان تبدیل شده است. در این راستا کارخانه هایی برای تولید این وسیله بوجود آمد که در پیشرفت و تکامل پاراگلایدر خیلی خیلی مؤثر بودند.

تجربه ای متفاوت:

پرواز عملی غریزی در پرندگان و آرزوی قدیمی انسان بوده است . از زمانیکه انسان خود را شناخت و آسمان و پرندگان را دید، در حسرت پرواز بود.

پس از اختراع پرواز بشر به آرزوی قدیمی خود جامه عمل پوشاند ولی همچنان دور از دسترس عموم بود و افرادی خاص می توانستند در پهنه آسمان پرواز کنند.با اختراع کایت در دهه ۷۰ میلادی، پرواز جنبه مردمی تری به خود گرفت و انسان خود را به پرندگان نزدیکتر احساس کرد . ولی به دلایلی مانند سختی فراگیری، حمل و نقل و وزن، برای همه آسان نبود . اواسط دهه ۸۰ میلادی و با آمدن پاراگلایدر، بسیاری از مشکلات حل شد و پرواز دیگر مختص افراد خاص نبود .

پاراگلایدر ساده ترین و مردمی ترین شکل پرواز در حال حاضر است . یادگیری آن بسیار ساده و حمل و نقل آن راحت است. دیگر برای پرواز احتیاجی نیست تا تمام کتابهای ائرودینامیک را حفظ کنید و یا زندگینامه آقایان برنولی و ونتوری را بدانید . فقط کافیست اراده کنید تا رویاهایتان به حقیقت بپیوندد و در پهنه آسمان غوطه ور شوید . پاراگلایدر، پرواز را برای عموم به ارمغان آورد .

دیگر برای پرواز، شغل و تحصیلات شما نقش اساسی را ایفا نمی کنند . کافیست از عهده مخارج آن بر آیید . عاشقان واقعی پرواز که برای تحقق بخشیدن به رویای خود به پاراگلایدر روی میاورند، نمی خواهند مهندس هوا فضا شوند، همچون رانندگان که نمی خواهند تعمیر کار خودرو شوند . آنها فقط مایلند پرواز کنند و ساعتی در هوا شناور باشند و به رویایی که در خواب یا آرزوی همیشگیشان جنبه عملی بدهند و همان لذت را در بیداری تجربه کنند .

پاراگلایدر آمد تا این خواسته را بدون نیاز به کلاسهای متعدد و خواندن کتابهای قطور عملی سازد و موفق هم بود و امروزه بالغ بر ۵۰۰ هزار نفر با مشاغل مختلف در گوشه و کنار دنیا مشغول پروازند .

انسان نیز همچون پرندگان دارای انواع و اقسام متفاوت است و هر کدام نسبت به نیاز خود پرواز میکنند . در دنیای پاراگلایدر میتوان پرندگان را به سه دسته کلی تقسیم کرد، شاید برای افرادی که این نوشته را می خوانند و می خواهند در آینده پرواز کنند، دانستن این مطالب خالی از لطف نباشد .نخستین گروه، بی بالان هستند . پرندگانی مانند مرغ و شتر مرغ که هیچگاه پرواز نمی کنند . بی بالان علی رغم میل زیاد به پرواز، از پرواز ناتوانند ولی قادرند ساعتها در مورد آن صحبت کنند .

آنها آقای برنولی و ونتوری را به خوبی می شناسند و وقتی در مورد آنها صحبت می کنند گویی دوست صمیمی و یا همسایه دیوار به دیوارشان بوده است . بی بالان بیشتربا چنان لغات و اصطلاحات خارجی سخن می گویند که برای درک آن لازم است همیشه دیکشنری به همراه داشته باشم . بی بالان بیشتر اوقت کتابی حجیم که به زبانی بیگانه نوشته شده به همراه دارند . بدین وسیله آنها خلاء پرواز را با فرمولهای ریاضی و فیزیک پر می کنند . بی بالان به دلیل عاجز بودن از پرواز اکثر اوقات از پرواز کردن طفره می روند و آنرا به وقتی دیگر موکول می کنند و با آوردن دلایل بیشمار پرواز را نفی می کنند . متناسب نبودن شرایط جوی، عدم آمادگی جسمی، نامناسب بودن بال و یا هارنس و … از آن جمله اند . بی بالان عموماً در محل فرود جمع می شوند. گروه دوم، شبه پرندگان هستند .این گروه همچون کبک قادر به پروازهای طولانی نیستند .

شبه پرندگان به دلیل شباهت به بی بالان ممکن است با بی بالان اشتباه گرفته شوند با این تفاوت که هر چند کم ولی پرواز میکنند . در سایتهای پروازی شبه پرندگان را می توان از نوع پروازشان شناسایی کرد . آنها معمولاً اوایل صبح زمانیکه تنها ساعاتی از طلوع خورشید گذشته و یا عصر هنگام قبل از غروب آفتاب پرواز می کنند . پرواز آنها از محل برخاست تا محل فرود می باشد . آنها به یک سرش بسنده و از ترمالها گریزانند . شبه پرندگان شایعترین نوع در سایتهای پروازی هستند و با اینکه پروازهای بلند و طولانی ندارند بسیار از پروازهای بلند و ساعتهای مدید در آسمان و پرواز در شرایط سخت جوی سخن می گویند . شبه پرندگان و بی بالان بسیار به هم شبیه هستند به حدی که گاهی اوقات تشخیص دادن این دو گروه از هم بسیار سخت است . البته می توان آنها را از طرز صحبتشان نیز شناخت .

زیرا شبه پرندگان به اندازه بی بالان از اصطلاحات خارجی استفاده نمی کنند، ولی در عوض صحبتهای حاشیه ای دارند و سعی می کنند نوع کمیاب یعنی گروه سوم را نابود و یا در خودشان حل کنند . … و اما گروه سوم، پرندگانی هستند همچون عقاب، شاهین و دیگر پرندگان بلند پرواز . این گروه با دو گروه قبلی بسیار متفاوت است و براحتی قابل شناسایی هستند . این پرندگان معمولا در آسمان پرواز می کنند . در سایتهای پروازی، اکثر اوقات آنها اولین نفر در پرواز هستند . اغلب در آسمان تنها هستند و به تنهایی سفر می کنند . این پرندگان زیاد در مورد پرواز صحبت نمی کنند ولی هنگامیکه سخن از پرواز می گویند با چنان اشتیاق و شوری در مورد اطلاعاتشان از پرواز صحبت می کنند که شنونده مجذوب می شود . به علت کمیاب بودن این پرندگان، در سایت پروازی بسرعت شناسایی می شوند . پرندگان با دو گروه یاد شده در بالا روابط خوبی دارند. این گروه پرندگان آینده را از بین شبه پرندگان شناسایی و جدا می کنند . این پرندگان اگر به بی بالان بیش از حد نزدیک شوند، خطرناک است زیرا ممکن است از پرواز باز بمانند.

تعریف پاراگلایدر:

سرعت در جهان در حال توسعه می باشد این وسیله پروازی آخرین دستاورد بشر برای پرواز شخصی است پاراگلایدر هیچ گونه موتوری ندارد و نشست و برخاست آن توسط پای خلبان انجام می شود. این وسیله به جهت اینکه وزن و حجم کوچکی دارد به راحتی قابل حمل میباشد. سازه بال از نوعی پارچه خاص نایلونی و و توسط بندهایی بسیار محکم از جنس کولار ترکیب یافته اند که توسط یک اتصال فولادی بنام کارابین به هارنس که همان صندلی و در بر گیرنده خلبان است متصل می شود. پاراگلایدر هیچ گونه اسکلت داخلی ندارد و تنها اجزای شکل دهنده آن بندها و پارچه بال است که مثل یک تشک بادی هنگامی که در معرض جریان هوا قرار می گیرد از طریق سلول هایی که برای ورود هوا تعبیه شده اند به پرواز در می آید.

چگونگی ورزش پاراگلایدینگ:

به طور معمول برای اینکه بتوان در یک محل بوسیله پاراگلایدر پرواز کرد، لازمه آن یک سایت چند صد متری برای آغاز پرواز است که برای انتخاب آن فاکتور های امنیتی و کاربردی بسیاری را باید لحاظ کرد که سبب محدودیت برای انتخاب ارتفاع مورد نظر می شود و ممکن است در یک منطقه وسیع کوهستانی سایت مناسب پرواز پیدا نشود و گاهی خلبانان پاراگلایدر مجبورند صدها کیلومتر از محل زندگی خود برای استفاده از یک سایت مناسب مسافت طی کنند. محل سایت باید رو به باد و دارای جاده دسترسی به قله باشد،در صورتی که محل فرود دره ای باشد و یا در مجاورت عارضه ای مثل کوه و یا تپه قرار داشته باشد، باد را از مسیر خود منحرف و یا آشفته می سازد و پرواز را در این شرایط ناممکن و یا خیلی خطرناک می سازد. شکل دیواره و وجود یک فضای باز برای فرود و فضایی مسطح در روی قله با شیب ملایم برای گستردن وسیله پروازی از دیگر ملاک های یک سایت خوب می باشد. ایران به لحاظ اقلیمی با توجه به وجود بادهای مناسب منطقه ای، عوارض طبیعی و دشتهای باز در مجاورت کوه ها، بستری بسیار مناسب برای ورزش های هوایی محسوب می شود. با وجود اینکه یافتن ارتفاعی مناسب برای انجام این ورزش آسان نیست.

خلبانی پاراگلایدر:

پاراگلایدر ساده ترین نوع پرواز برای انسان است. یک پاراگلایدر بال پرنده ای است بدون موتور که با دویدن آماده پرواز می شود. آموزش، بلند شدن، فرود آمدن وحمل نقل این وسیله .بسیار ساده است . پاراگلایدر از نوع خاصی نایلون ساخته شده که به وسیله ی آویزهایی از جنس کولار به صندلی خلبان وصل می شود. خلبان نیز به وسیله کمربند های ایمنی به صندلی بسته می شود وبه راحتی درون آن به صورت نشسته پرواز میکند.در حقیقت شما با پاراگلایدر همچون یک پرنده پرواز خواهید کرد و با آن می توانید ساعت ها در هوا سر بخورید و اوج بگیرید و حتی با آن سفر کنید.

امنیت در پرواز:

پرواز با پاراگلایدر خیلی قشنگ و لذت بخش است و یک رقابت شخصی همیشگی است پرواز با آن ترکیبی از حرکات بدن و کنترل مغز است که در یک بازی فوق العاده با هم مخلوط می شوند. یک گروه از پرندگان مشتاق و بی تجربه میتوانند عامل بالقوه یک اتفاق باشند. اشتباهات، بی توجهی ها و خود را نشان دادن میتوانند باعث حادثه شوند.دوره هایی را که لازم است حتماً پشت سر بگذارید قبل از آنکه خودتان دست به ماجراجویی بزنید.

میزان سختی یادگیری فن پرواز با پاراگلایدر:

یادگیری پرواز مطمئنأ به سادگی یادگیری رانندگی است. آنچه دارای اهمیت بسیاری می باشد مطالب تئوری لازم را درخصوص هواشناسی، آیرودینامیک و تئوری پرواز باید فراگرفت و به دقت اجرا کرد. شاید گاهی تخطی کردن از قوانین رانندگی مارا با خطر جدی مواجه نسازد اما رعایت نکردن و بی توجهی به اصول و قوانین پرواز می تواند خطر آفرین باشد. یک خلبان پاراگلایدر باید بتواند خود را ملزم به رعایت کامل مقررات نماید و ممکن است این سخت ترین بخش یادگیری پرواز باشد!

خطرات پاراگلایدر:

مطمئن ترین و امن ترین روش در هر ورزشی این است که آنرا از طریق تلویزیون تماشا کنید! شما مطمئناً در میان دوستانتان و حتی در میان بازیکنان حرفه ای رشته های ورزشی گوناگون دیده اید که ایشان در اثر ورزش صدمه دیده و روانه بیمارستان شده اند. حتی ممکن است این اتفاق برای خود شما هم پیش آمده باشد. آنچه مسلم است این است که بیشتر این حوادث در اثر بی احتیاطی و یا خطاها بوجود می آید.در رابطه با پاراگلایدر باید بدانید که این ورزش خطرناکتر از ورزشهائی همانند کوهنوردی، غارنوردی، اسکی و موتورسواری نیست.

چه بسا که دارای خطرات کمتری هم باشد. لازم به ذکر است که عدم رعایت قوانین و مقرارت در ورزشهای هوائی دارای اهمیت حیاتی است. استفاده از وسایل مطمئن و مناسب، بازرسی دوره ای وسایل، آگاهی کافی از هواشناسی و پرهیز از پرواز در هوای نامناسب، داشتن پشتیبانی زمینی، پرهیز از اقدام به پرواز به صورت انفرادی و شرکت در برنامه های تیمی و گروهی و رعایت دیگر مسائل و مقرارت پروازی، پاراگلایدر را به وسیله ای بسیار لذت بخش و ایمن برای پرواز تبدیل می سازد.